گر هیچ به کویِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 1117

1 گر هیچ به کویِ ما کنی رای بر خانه ی چشم ما فرود آی

2 گرچه نبود چو من گدا را در خوردِ نزولِ پادشا جای

3 زان روی که خانه خانه ی تست زنهار مضایقت مفرمای

4 تا پیش کشی کنیم حالی از حقّه ی دیده ی گهرزای

5 پروای کسی دگر ندارم از توبه خودم کدام پروای

6 دریاب که شد ز دست کارم آخر گذری کن از سرِ پای

7 ای سرو روان به موسم گل روزی به طوافِ باغ ما آی

8 هم بلبل را چو من در آشوب هم باغ به روی خود بیارای

9 گو باد نزاری و به زاری آیا بود این سعادتم وای