گر سر و برگ بلای از حکیم نزاری قهستانی غزل 1197

1 گر سر و برگ بلای عشق نداری ور دل و جان از برای عشق نداری

2 لاف محبت مزن که در ره وحدت مرتبۀ اولیای عشق نداری

3 خانه ی جان از وجود خویش بپرداز ور نه تو خود جای پای عشق نداری

4 نیستی آگه که در مراتب اکوان منزل و ماوا و جای عشق نداری

5 طائر عرشی ولیک در قفس تن مانده ای چون هوای عشق نداری

6 تا سر خود باشدت مده به تکلف دست به پیمان که پای عشق نداری

7 همچو جعل گرد خویش گرد و ز گلزار دور که بوی صبای عشق نداری

8 رو که به بازار اتحاد نزاری هیچ متاعی بهای عشق نداری

9 تا متمکن به حبس خانه ی عقلی راه به دولت سرای عشق نداری