اگرم باز ملاقات از حکیم نزاری قهستانی غزل 410

1 اگرم باز ملاقات میسّر گردد بخت باز آید و ادبار ز من برگردد

2 گرچه با هم چو منی وصلِ تو از رویِ قیاس صورتی نیست که در عقل مصوّر گردد

3 هم بکوشم که به هر گاه که یک روی کنند هر چه مطلوب بود زود میسّر گردد

4 نیک بخت است که بر خاکِ سر کویِ حبیب رخصتی یابد و چون خاک مجاور گردد

5 بختِ من بین که رقیبم چو ببیند از دور با گران جانی در حال سبک بر گردد

6 سرِ مویی نکند در دلِ سنگینش اثر گر به سیل آبِ سرم خاک به خون تر گردد

7 گردِ کویِ تو به بویِ سرِ زلفت گردم هم چو پروانه که بر شمعِ معنبر گردد

8 گوشه یی بر فکن از برقع و طلعت بنمای تا به دیدارِ توم دیده منوّر گردد

9 روزگاری ست که بر ماهِ تو مهر آوردم دلِ حر با صفتم ز آن همه بر خور گردد

10 هر که را آرزویِ مهر و وفا خواهد کرد چون نزاری ز پیِ ازهر و مزهر گردد