گر زان که همای عشق صیدم از قدسی مشهدی رباعی 249

1 از چشمه‌سار چشمم از بس که نم برآید ترسم که رفته رفته طوفان غم برآید

2 از اتحاد چشمم با پای، در ره عشق مالم چو دیده بر خاک، نقش قدم برآید

1 هرگزم عشق چنین در رگ جان چنگ نداشت نغمه تا بود بدین نازکی آهنگ نداشت

2 ناله از جای دگر خورد به گوشم ورنه مطرب این نغمه در آواز دف و چنگ نداشت

1 از شیشه نه می در دل مخمور فرو ریخت انوار تجلی‌ست که بر طور فرو ریخت

2 گلچین چمن دامن گل را ز خجالت چون دید گل روی تو از دور، فرو ریخت