بردارد اگر بر درش از اوحدالدین کرمانی رباعی 89

1 عقل ارچه همه علومها می داند در دانش تو رسد فرو می ماند

2 ای دوست تویی که هستی خود دانی آن کیست تو را چنان که هستی داند

1 یاری که وجود و عدمت اوست همه سرمایهٔ شادی و غمت اوست همه

2 تو دیده نداری که بدو درنگری ورنه زسرت تا قدمت اوست همه

1 ای دل به غم فراق رایی می زن بر چنگ امید او نوایی می زن

2 زنهار هزیمت مشو ار خسته شوی افتاده و خسته دست و پایی می زن