1 گر باد سوی خاک من آرد ز تو بویی چون زلف توام جان دمد از هر سو مویی

2 شیرین زمانی نوه من دلشده فرهاد در مراکز دیده روان ساخته ام سوی تو جوئی

3 گوی دل ما گو شکن آن زلف چو چوگان من باز تراشم ز سر از بهر تو گویی

4 غیرت برم و باز کنم دیده خود را از روی تو چون باز کنم دیده به روئی

5 در مجلس اهل نظر امروز زمستان جز غمزه تو نیست دگر عربده جوئی

6 أی مست تو سلطانی و از لعل ترا تاج گر بر سرت از باده نابست سبویی

7 بگذشت کمال از ارم و روضه فرودس تا راه گذر بافت به خاک سر کوئی