اگر تن را نه در اول ز بالیدن از جویای تبریزی غزل 1052

1 اگر تن را نه در اول ز بالیدن نگهداری چو ماه آخر چسان از رنج کاهیدن نگهداری

2 خزان پیریت گردد بهار نوجوانیها چو پای سرو خود را گر ز لغزیدن نگهداری

3 تلاش منصب بیداری دل در دل شب کن چه حاصل دیده ات را گر ز خوابیدن نگهداری

4 چه گل ها خوبخود ریزد به دامان تمنایت دمی دست هوس را گر ز گل چیدن نگهداری

5 به رنگ غنچه دایم مایه دار نقد خود باشی چو گل گر خویش را از هرزه خندیدن نگهداری

6 شود جویا به عیب خویشتن چشم دلت بینا اگر خود را ز عیب مردمان دیدن نگهداری