گر آفتاب رخت سایه افکند بر خاک از عراقی غزل 149

1 گر آفتاب رخت سایه افکند بر خاک زمینیان همه دامن کشند بر افلاک

2 به من نگر، که به من ظاهر است حسن رخت شعاع خور ننماید، اگر نباشد خاک

3 دل من آینهٔ توست، پاک می‌دارش که روی پاک نماید، بود چو آینه پاک

4 لبت تو بر لب من نه، ببار و بوسه بده چو جان من به لب آمد چه می‌کنم تریاک؟

5 به تیر غمزه مرا می‌زنی و می‌ترسم که بر تو آید تیری که می زنی بی‌باک

6 برای صورت خود سوی من نگاه کنی برای آنکه به من حسن خود کنی ادراک

7 مرا به زیور هستی خود بیارایی و گرنه سوی عدم نظر کنی؟حاشاک

8 اگر نبودی بر من لباس هستی تو ز بی‌نیازی تو کردمی گریبان چاک

9 مده ز دست به یک بارگی عراقی را کف تو نیست محیطی که رد کند خاشاک