گر نخل وفا بر ندهد چشم تری از عرفی شیرازی غزل 127

1 گر نخل وفا بر ندهد چشم تری هست تا ریشه در آب است امید ثمری هست

2 هر چند رسد آیت یاس از در و دیوار بر بام و در دوست پریشان نظری هست

3 منکر نشوی گر به غلط دم زنم از عشق این نشأ مرا گر نبود با دگری هست

4 آن دل که پریشان شود از ناله ی بلبل در دامنش آویز که با وی خبری هست

5 هرگز قدم غم ز دلم دور نبودست شادیست که او را سر و برگ سفری هست

6 تا گفت خموشی به تو راز دل عرفی دانست که از ناصیه غمازتری هست