1 گر نرخ بوسه را لب جانان به جان کند حاشا که مشتری سر مویی زیان کند

2 چون از کرشمه دست به تیر و کمان کند کاش استخوان سینه ما را نشان کند

3 در دست هر کسی نفتد آستین بخت الا سری که سجدهٔ آن آستان کند

4 گر عقل خواند از قد او خط ایمنی اول علاج فتنهٔ آخر زمان کند

5 گر عشقم آشکار شد، انکار من مکن کاتش به پنبه کس نتواند نهان کند

6 من پیر سالخورده‌ام او طفل سالخورد چندان مجال کو که مرا امتحان کند

7 گاهی ز می خرابم و گاهی ز نی کباب کو حالتی که فارغم از این و آن کند

8 تنگ شکر شود همه کام و دهان من چون دل خیال آن بت شیرین دهان کند

9 سیمرغ کوه قاف حقیقت کنون منم کو عارفی که قول مرا ترجمان کند

10 باید رضا به حکم قضا بود و دم نزد مرد خدا چسان گله از آسمان کند

11 طوطی ز شرم نطق فروغی شود خموش هر گه بیان از آن لب شکرفشان کند