اگر وظیفة دردت زمان زمان از کمال خجندی غزل 317

1 اگر وظیفة دردت زمان زمان نرسد حلاونی بدل و لذتی به جان نرسد

2 حلاوتی که نرا در چه زنخدان است هزار یوسف مصری به قعر آن نرسد

3 تو هر طرف که کشی نیر من ز رشک آنجا پر شوم که بهر سینه ذوق آن نرسد

4 مکش مرا که ز بس لاغری همی ترسم که روی تیغ تو ناگه به استخوان نرسد

5 کجا به ما رسد آن زلف کز زنخدانت فتاده ایم به چاهی که ریسمان نرسد

6 چنین که نسبت روی تو می کنند به ماه چگونه از تو سر او به آسمان نرسد

7 مرا سریست که بر خاک پاش خواهم سود زمفلسان خود او را جز این زیان نرسد

8 نعیم و لذت دنیا اگر چه بسیارست به ذوق بادة صافی ارغوان نرسد

9 کمال تا نشوی هیچ مگذر از در باره که زحمت تو بدان خاک آستان نرسد