گر آن گلبرگ خندان در گلستانی از هاتف اصفهانی غزل 37

1 یک گریبان نیست کز بیداد آن مه پاره نیست رحم گویا در دل بی‌رحم آن مه پاره نیست

2 کو دلی کز آن دل بی‌رحم سنگین نیست چاک کو گریبانی کز آن چاک گریبان پاره نیست

1 اول بودت برم گذر مسکن هم دست از دستم کشی کنون دامن هم

2 من نیز بر آن سرم که گیرم سر خویش با من تو چنان نه‌ای که بودی من هم

1 قاصد به خاک بر سر کویش فتاده کیست بر خاک آستانهٔ او سرنهاده کیست

2 چون بر سمند آید و خلقیش در رکاب همراه او سوار کدام و پیاده کیست