1 اگر آن ماه پیکر پرده از رخسار برگیرد زخجلت ابر را خورشید چون معجر بسر گیرد

2 چو گو افتاده ام اندر سم گلگون سمند او مگر چوگان زلفش روزیم از خاک برگیرد

3 برآید آتشین آهم گر از دل در شب هجران از آن ترسم که آتش در تمام خشک و تیر گیرد

4 عجب نبود بباغ ار میوه خونین ببار آرد نهالی کاو زسیلاب سرشک من ثمر گیرد

5 اگر ریزد بعمان قطره اشکم عجب نبود صدف کز شاخ مرجان بار نه عهد گهر گیرد

6 کشم هر چند جور از یار ما فارغ از رشکم خنک آن کاو که چون من دلبر بیدادگر گیرد

7 متاع حسن کاسد شد که سر زد خط زرخسارش کسادی آرد آری هاله چون گرد قمر گیرد

8 بگو دیوانه ای دیدم گسسته سلسله شیدا گر آن زنجیر مو از حال آشفته خبر گیرد