1 دهد ساقی اگر ساغر چنین، مخمور نگذارد بود گر جلوهٔ مستانه این، مستور نگذارد

2 به افسونی طبیب عشق درمان کرد دردم را محبّت را دم عیسی بود، رنجور نگذارد

3 در آن بزمی که من پیمانهٔ توحید پیمایم خمارم قطره ای در ساغر منصور نگذارد

4 عمارت برنمی تابد کهن ویرانهٔ دنیا چرا سازم؟ که سیلاب فنا معمور نگذارد

5 اگر نگذارد از کف، کاسه کشکول قناعت را گدا از ناز پا را بر سر فغفور نگذارد

6 به صدق دل گر آید جانب میخانه، من ضامن که ساقی عقدهای در خاطر انگور نگذارد

7 حزین در عشق از کف لنگر تسلیم نگذاری مجال دست و پا این قلزم پرشور نگذارد