گر صبا با نکهت زلفش سوی از جویای تبریزی غزل 530

1 گر صبا با نکهت زلفش سوی هامون شود نافهٔ آهو چو داغ لاله غرق خون شود

2 هر که مجنون می تواند بود در فصل بهار بوالعجب دیوانه ای باشد که افلاطون شود

3 نکهت گل شد پر پرواز بر روی هوا هر که امروز آمد از خلوت برون مجنون شود

4 از فشارش در نهاد سنگ خون گردد شرار حال دان زان پنجهٔ مژگان ندانم چون شود

5 نه همین از رفتنش پیراهن گل شد قبا دور از او هر غنچه ای جویا دل محزون شود