گر مهرۀ ما از از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 82

1 گل رخت بباغ در فکندست وز چهره نقاب بر فکندست

2 بر راه صبا ز شکل غنچه صد صرّۀ پر ز زر فکندست

1 سحرگهان که صبا نافۀ ختن بیزد زمانه عنبر و کافور بر هم آمیزد

2 بگسترند عروسان باغ دامن خویش چو ابر برسرشان ز استین گهر ریزد

1 آنچه عشق تو در جهان کردست بالله ار دور آسمان کردست

2 مهر تو با دلم چه کین دارد؟ که دلم برد و قصد جان کردست