گر این کرشمه بود آن نگار از آشفتهٔ شیرازی غزل 22

1 گر این کرشمه بود آن نگار ترسا را سزد که سجده کم بعد از این کلیسا را

2 کشان کشان زحرم شیخ را بدیر آرد دهد چه تاب خم طره چلیپا را

3 بحی چه جلوه کند با جمال جان افزا بعشوه سازد مجنون خویش لیلا را

4 بمصر اگر گذرد با لب شکر افشان زمهر یوسف دل برکند زلیخا را

5 به پرده دل وامق خیالش ار گذرد زخویشتن طلبد عذر عشق عذرا را

6 زعکس رویش یک پرتو آتش موسی زلعل اوست دم جان فزا مسیحا را

7 شکست رونق اسلام ابروان کجش چو ذوالفقار دو سرپشت خیل اعدا را

8 چو ذوالفقار همان تیغ آبدار که بود بکف بروز دغا شیر دشت هیبحا را

9 علی وصی رسول آنکه در صباح غدیر نبی بشأنش فرمود کنت مولا را

10 از آن زمان که زمین حرم شدش مولد شرق بگنبد خضراست سطح غبرا را