گر شود ریش درون رخنه گر از محتشم کاشانی غزل 436

1 گر شود ریش درون رخنه گر بیرونم بنمایم به تو کز داغ نهانت چونم

2 هرچه دارم من مهجور ز عشقت بادا روزی غیر به غیر از غم روز افزونم

3 وصلت ار خاصهٔ عاشق نبود روز جزا لیلی از شوق زند نعره که من مجنونم

4 خونم آمیخته با مهر غیوری که اگر بیند این واقعه در خواب بریزد خونم

5 دی به دشنام گذشت از من و امروز به خشم از بدآموزی امروز بسی ممنونم

6 نامه‌ای خواند و درید آن مه پرکار و برفت دل به صد راز نهان ماندن آن مضمونم

7 محتشم در سخن این خسرویم بس که شده خلعت آن قد موزون سخن موزونم