گر کام خود از لبت بگیرم از کمال خجندی غزل 769

1 گر کام خود از لبت بگیرم چون خضر به سالها نمیرم

2 زآن دم که تو آمدی به خاطر فکر همه رفت از ضمیرم

3 دارم ز غم تو بر دل ریش دردی که دوا نمی پذیرم

4 چندانکه ز من تو در نغوری من نیز هم از تو در نفیرم

5 چون زلف تو گرد آیم از پای هم زلف تو باد دستگیرم

6 ای باد بهار کز تو خوشبوست مجلسی به روایح عبیرم

7 بگذر بخجند و گر به یاران از من که به شهر چین اسپرم

8 زان برد کمال جور آن شوخ کو محتشم است و من فقیرم