گر سنگ ملامت به دلم نستیزد از عرفی شیرازی رباعی 107

1 از نور یار چون نفسم خانه روشن است بیرون برید شمع که کاشانه روشن است

2 نازم به فیض عشق که در خانقاه و دیر چشم و چراغ شمع به پروانه روشن است

1 زبان ز نکته فرو ماند و راز من باقی است بضاعت سخن آخر شد و سخن باقی است

2 گمان مبر که تو چون بگذری جهان بگذشت هزار شمع بکشتند و انجمن باقی است

1 شب عشاق ز روز دگران در پیش است مرگ این طایفه، بسیار، ز جان در پیش است

2 من همان روز که جولان تو دیدم گفتم که فراموشی ام ز دست و عنان در پیش است