1 بناله صبحدمم بلبل خوش الحان گفت که از جفای گل آن میکشم که نتوان گفت

2 بگوش جان دلم این نکته دوش پنهان گفت غمیست عشق که نتوان نهفت و نتوان گفت

1 شب تا سحر تو مست شکر خواب بیخوابیم کشت دور از تو دریاب

2 در وادی عشق ما تشنه مردیم و آنجا چو گوهر هر سنگ سیراب

1 جان بقید تنم از کوی کسی افتاده است بلبلی از چمنی در قفسی افتاده است

2 باید افغان ز جفای تو و افغان کز ضعف کار ما خسته دلان با نفسی افتاده است