گر دست دهد دامن آن سرو از فروغی بسطامی غزل 365

1 گر دست دهد دامن آن سرو روانم آزاد شود دل ز غم هر دو جهانم

2 آمد به لب بام که خورشید زمینم بگرفت به کف جام که جمشید زمانم

3 افروخت رخ از باده که آتش‌زن شهرم افراخت قد از جلوه که غارت گر جانم

4 گر از درم آن سرو خرامنده درآید برخیزم و بر چشم خود او را بنشانم

5 دی صبح شنیدم ز لب غنچه که می‌گفت من تنگ دل از حسرت آن تنگ دهانم

6 در عالم پیری سر و کارم به جوانی است پیرانه‌سر آمد به سرم بخت جوانم

7 اکنون نه مرا کشتی از آن ابرو و مژگان دیری است که من کشتهٔ آن تیر و کمانم

8 صبحم همه با یاد سر زلف تو شد شام یک روز نبودم که نبودی به گمانم

9 هم قطره فروریختی از چشمهٔ چشمم هم پرده برانداختی از راز نهانم

10 گفتم که بجویم ز دهان تو نشانی گم گشت در این نقطهٔ موهوم نشانم

11 جز فکر رخ و ذکر لبش نیست فروغی فکری به ضمیر من و ذکری به زبانم