گر ترا از ستم و جور خدا توبه از کمال خجندی غزل 484

1 گر ترا از ستم و جور خدا توبه دهد زاهد شهر زعشق تو مرا توبه دهد

2 پارسا کز به شاهه به دهان آره آب دیگری را زمی و نقل چرا توبه دهد

3 زاهد آن نیست که از دست گذارد نسبیع مگرش همت رندی ز ریا توبه دهد

4 بخشش پیر مغان بنگر و شرب صوفی که صراحی می و سنج به ما توبه دهد

5 کردم از بیم رقیبان به زبان نوبه ز عشق همه کس راز گنه بیم بلا توبه دهد

6 گر تو از فتنه گری تویه دهی ابرو را غمزه را چشم تو زین شیوه کجا توبه دهد

7 بس نکرد از لب و چشم خوش معشوق کمال گر چه او از می و مستی همه را توبه دهد