گر همه عالم به از حکیم نزاری قهستانی غزل 550

1 گر همه عالم به بد گفتن زبان در من کشند من چه غم دارم اگر با من خوش‌اند ار ناخوش‌اند

2 خودپرستان می‌رمند از ما که ما مَی می‌خوریم ز آدمیّت‌شان نصیبی نیست یا مستوحش‌اند

3 این همه شوریدگی و مستی و دیوانگی جرعۀ جامی است کز مبدایِ فطرت می‌چشند

4 اهل کثرت غافل‌اند از خلد و غافل از بهشت وز حسد فی‌الجمله باری در میان‌ِ آتش‌اند

5 در میانه هیچ‌نه خود را همه پنداشتند حسرتا غبنا که این مشتی گدا سلطان‌وش‌اند

6 تا کدامین قوم را بینند در توحید محو آن گروه‌اند از همه عالم که در غلّ و غش‌اند

7 گفته‌اند این کز پریشانی چه غم مجموع را پای‌مالان را چه نقصان گر بر ایشان بر کشند

8 زهره را باری بر انجام‌دوست می‌دارم دگر هیچ‌ دیگر نیست با سیّارم ار هفت ار شش‌اند

9 خوب‌رویان را برای عاشقان آورده‌اند دل به ایشان می‌دهم الحق که زیبا و کش‌اند

10 گیسوان‌شان بین که پنداری کمند رستم‌اند ابروان‌شان بین که پنداری کمانِ آرشند

11 من نمی‌دانم نزاری را چه سودا در سرست این همی‌دانم که مستان محقّق بی‌هُش‌اند