پیش او گر همه جانند از جهان ملک خاتون غزل 616

1 پیش او گر همه جانند به جانان نرسند گر همه مایه ی دردند به درمان نرسند

2 همه سرها به غم عشق تو سرگردانند شد یقینم که ز وصل تو به درمان نرسند

3 ای بسا جان گرامین که به عید رخ تو سر همه کرده فدا لیک به قربان نرسند

4 دولت وصل و شب هجر تو مشکل کاریست ترک جان کن که به مقصود دل آسان نرسند

5 عاشقان رخ زیبای تو ای جان و جهان تا ز جان سیر نگردند به جانان نرسند

6 کعبه ی وصل امیدم چو بعید افتادست طالبان تو همانا به بیابان نرسند

7 من غریبم به جهان غمت ای عمر عزیز چون به فریاد دل تنگ غریبان نرسند