1 ایدل آسوده همی باش که باکی نبود گر بروی تو حسودی بحسد می نگرد

2 صبر کن بر حسد و حاسد و دلشاد بزی کان بد اندیش خود از رنج حسد جان نبرد

3 غم مخور کز حسد آتشکده ئی شد دل او که گهی برق زند صاعقه اندر گذرد

4 آتش ار هیچ نیابد که خورش سازد از آن کارش اینست که خون دل خود را بخودد