1 ایدل اگر زمانه بصد غم نشاندت بنشین و صبر کن که صبوری دوای اوست

2 با دور روزگار نشاید ستیزه کرد و آنکس که کرد اینمثل خوش برای اوست

3 با ژنده پیل پشه چو پهلو همی زند گر جان بباد بر دهد الحق سزای اوست

4 ورکار عاقلی نرود بر ره صواب از وی مبین که آن نه ز فکر خطای اوست

5 ور جاهلی بمنصب و جاهی رسد مگوی کان جاه و منصب از مدد عقل و رای اوست

6 چون کارها بجهد میسر نمیشود آن زیبد از کسی که خرد رهنمای اوست

7 کز کار نیک و بد نشود شاد و نی دژم داند که هر چه هست بحکم خدای اوست