1 ایدل نگفتمت بنشین خوش بجای خویش رفتی برزم عشق و کشیدی سزای خویش

2 در هر دلی که خیمه معشوق میزنند عاشق گذشته است زنفس و هوای خویش

3 چوگان چو گوی میطلبیدش بسر زشوق او را بگوی تا نگرد از قفای خویش

4 خود بد کنی و بد شنوی شکوه ات زکیست گو نفس را منال بجز از جفای خویش

5 گر تخت جم بود که رود عاقبت بباد سلطان کسی که ساخته با بوریای خویش

6 ما را گناه از نظر او را خطا زچشم بر من گناه معترف او بر خطای خویش

7 پایاب من برفت و بچاه اوفتاده ام عاشق نگاه می نکند پیش پای خویش

8 ما را جز از رضای تو گر زانکه دوزخست زاهد بهشت عدن شمارد جزای خویش

9 دل عمر خویش صرف زنخدان یار کرد یوسف نگر که چاه بسازد برای خویش

10 گر او رضا بدادن دین است و جان و دل آری رضای دوست بجو نه رضای خویش

11 آئی اگر بحشر بدعوی کشتگان عاشق بنظره ای ببرد خونبهای خویش

12 ای پادشاه کون و مکان ای علی زلطف آشفته را بخوان تو خدا را گدای خویش