می‌گفتم یار و از ابوسعید ابوالخیر رباعی 135

1 نردیست جهان که بردنش باختنست نرادی او بنقش کم ساختنست

2 دنیا بمثل چو کعبتین نردست برداشتنش برای انداختنست

1 گریم زغم تو زار و گویی زرقست چون زرق بود که دیده در خون غرقست

2 تو پنداری که هر دلی چون دل تست نی‌نی صنما میان دلها فرقست

1 ما را به جز این جهان جهانی دگرست جز دوزخ و فردوس مکانی دگرست

2 قلاشی و عاشقیش سرمایهٔ ماست قوالی و زاهدی از آنی دگرست

1 ای دلبر ما مباش بی دل بر ما یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما

2 نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما یا دل بر ما فرست یا دلبر ما