1 گه گویم : کار ترا گیرم سست خوش خوش مگر از تو دست بتوانم شست
2 چون عزم رهی شود درین کار درست از جان باید گرفتن آغاز نخست
1 گوشه ای از جهان گرفتستی تا ترا از جهان فراغ بود
2 خدمت تو بعقل شاید کرد آلت عاقلی دماغ بود
1 تا ز ابر فراق تو ببارید تگرگ بر شاخ امید ما نه بر ماند و نه برگ
2 دیدم نه باختیار خود هجر ترا مردم نه باختیار خود بیند مرگ
1 ز نور قبۀ زرین آینه تمثال زمین تفته فرو پوشد آتشین سر بال
2 فروغ چتر سپهری بیک درخشیدن بسنگ زلزله اندر زند بگاه زوال