دوست میدارم که گیرم از آشفتهٔ شیرازی غزل 1102

1 دوست میدارم که گیرم دلبری پاکدامن شاهدی جنگ آوری

2 دادخواهان روز حشر از دست تو داوری دارند و تو خود داوری

3 ملک دل چشمت گرفت از غمزه ای کعبه را تسخیر کرده کافری

4 یوسفت چون بنده شد غلمان غلام کی به ببینی سوی چون ما چاکری

5 ایکه چون منصور گفتی حرف حق داربر پاشد اگر داری سری

6 کس ندیده غیر از آن زلف سیاه هندوئی کز ماه سازد بستری

7 مدح حیدر عادت است آشفته را ظلم باشد گوید ار از دیگری

8 از دل عشاق خیزد مهر دوست نیست در هر بحر زینسان جوهری