جان می بردم به سوی از باباافضل کاشانی رباعی 111

1 ای از تو فتاده عالمی در شر و شور فارغ شدهٔ غنی و مردم همه عور

2 تو با همه در حدیث و گوش همه کر تو با همه در حضور و چشم همه کور

1 دل مغز حقیقت است و تن پوست، ببین در کسوت روح، صورت دوست ببین

2 هر چیز که آن نشان هستی دارد یا سایهٔ نور اوست، یا اوست، ببین

1 یا رب چه خوش است بی دهان خندیدن بی منت دیده، خلق عالم دیدن

2 بنشین و سفر کن، که به غایت نیکوست بی زحمت پا گرد جهان گردیدن