آرزومندم ولیکن کو قدم از همام تبریزی غزل 128

1 آرزومندم ولیکن کو قدم در فراقت شد وجودم کالعدم

2 نامه وقتی می‌نوشتم پیش دوست آتش این نوبت همی‌سوزد قلم

3 ای دریغا خواب کاو هر شب مرا با خیالت می‌رسانیدی به هم

4 نیست اکنون هیچ تدبیری جز آنک بر زبان باد پیغامی دهم

5 و یک زمان ایمن نمی‌باشم ز تیر تا برون آید کبوتر از حرم

6 وقت دوری یاد می‌کن بنده را کز خداوندان شود پیدا کرم

7 گر جهنم را بود سوز فراق وای بر اعضای کافر زان الم

8 زندگانی در حضور دوستان مغتنم دارید یاران مغتنم

9 شد به پیغام از شما راضی همام یا به بویی از نسیم صبحدم