از فلک هرگز نخواهم آرزوی از جویای تبریزی غزل 99

1 از فلک هرگز نخواهم آرزوی خویش را در گره دارم چو گوهر آبروی خویش را

2 قسمتم لبریز صهبا می کند همچون سبو گر فشارم با دو دست خود گلوی خویش را

3 نیست هرگز خالی از سودای عشق او سرم کی تهی از مغز می سازم کدوی خویش را

4 پشت بر دیوار جنت می دهم جویا اگر جا دهم یک دم به دوش خود کدوی خویش را