پیمانه می جویان از امیرعلیشیر نوایی غزل 274

1 پیمانه می جویان رفتم سوی میخانه بیرون نروم زانجا پر ناشده پیمانه

2 شیخان مناجاتی رندان خراباتی جویند ترا جانا در کعبه و بتخانه

3 در میکده سر مستم از ننگ خودی رستم نوشم قدح باده با نعره مستانه

4 شد جام میم قاتل جز این چه کند حاصل؟ چون یار قدح دارد با عشق دیوانه

5 واعظ بسر منبر گوید همه از کوثر من مست و برد خوابم زین بلعجب افسانه

6 تو هم گل بستانی هم شمع شبستانی هم روز منت بلبل هم شب شده پروانه

7 فانی سخنم بشنو جویای خرابی شو در گنج نشد معمور کس ناشده ویرانه