من باز ره خانهٔ خمار گرفتم از عراقی غزل 165

1 من باز ره خانهٔ خمار گرفتم ترک ورع و زهد به یک بار گرفتم

2 سجاده و تسبیح به یک سوی فکندم بر کف می چون رنگ رخ یار گرفتم

3 کارم همه با جام می و شاهد و شمع است ترک دل و دین بهر چنین کار گرفتم

4 شمعم رخ یار است و شرابم لب دلدار پیمانه همان لب که به هنجار گرفتم

5 چشم خوش ساقی دل و دین برد ز دستم وین فایده زان نرگس بیمار گرفتم

6 پیوسته چینین می زده و مست و خرابم تا عادت چشم خوش خونخوار گرفتم

7 شیرین لب ساقی چو می و نقل فرو ریخت بس کام کز آن لعل شکربار گرفتم

8 چون مست شدم خواستم از پای درآمد حالی سر زلف بت عیار گرفتم

9 آویختم اندر سر آن زلف پریشان این شیفتگی بین که دم مار گرفتم

10 گفتی: کم سودای سر زلف بتان گیر، چندین چه نصیحت کنی؟ انگار گرفتم

11 با توبه و تقوی تو ره خلد برین گیر من با می و معشوقه ره نار گرفتم

12 در نار چو رنگ رخ دلدار بدیدم آتش همه باغ و گل و گلزار گرفتم

13 المنة لله که میان گل و گلزار دلدار در آغوش دگربار گرفتم

14 بگرفت به دندان فلک انگشت تعجب چون من به دو انگشت لب یار گرفتم

15 دور از لب و دندان عراقی لب دلدار هم باز به دست خوش دلدار گرفتم