یک باره گر از سبحه در انکار از فروغی بسطامی غزل 335

1 یک باره گر از سبحه در انکار نبودم از زلف بتان صاحب زنار نبودم

2 تا رطل گران از کف ساقی نگرفتم سرمست و سبک روح و سبک بار نبودم

3 روزی ز قضا قسمت من خون جگر بود کز صومعه در خانهٔ خمار نبودم

4 بر مست غم دور فلک دست ندارد ای کاش در این غمکده هشیار نبودم

5 سرمایهٔ سودا اگر این زلف نبودی سودازده در هر سر بازار نبودم

6 وقتی که شدم با خبر از سر دهانش از هستی خود هیچ خبردار نبودم

7 در خواب نیاید گرم آن ماه، عجب نیست کاندر خور این دولت بیدار نبودم

8 از روی تو کی شد که بر آتش ننشستم وز نور تو کی بود که در نار نبودم

9 می رفت فروغی ز سر کویت و می‌گفت کز دست دل ای کاش چنین زار نبودم