من دوش قضا یار و قدر از جهان ملک خاتون رباعی 131

1 کسی که مهر رخت را سرشت با گل ما هم او نهاد مگر داغ عشق بر دل ما

2 به روز حشر که خاکم به مهر بشکافند به بوی عشق تو پیدا شود مفاصل ما

1 جز شب وصل تو جانا که کند چارهٔ ما خود نگویی چه کند خستهٔ بیچارهٔ ما

2 مدّتی تا دل سرگشته به عالم گشتست تا چه شد حال دل خستهٔ آوارهٔ ما

1 کارم بشد از دست ندانم که چه حالست باری دلم از هجر تو در عین ملالست

2 گفتم که شبی زلف تو گیرم خردم گفت باز این چه پریشانی و سودای محالست