مرا که خرقة ارزق به باده شد گلگون
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 مرا که خرقة ارزق به باده شد گلگون هوای شاهد و می کی رود ز سر بیرون
2 به هر قدح که بیاید تبسم لب یار حباب وار از او عقل را کشم بیرون
3 زنه رواق فلک برتر است خانه عشق گمان مبر که کس آنجا رسد به همت دون
4 کمال عشق همین باشد و نهایت فکر کاری که جز تصور لیلی نمیکند مجنون
5 بجز وصال دعایش ز دست برناید مراد آن به اجابت نمی شود مقرون
6 چه سود از آنکه بپوشم بدامن آتش دل که میکند رخ شمعی میان سوز درون
7 به جور دوست رضا ده کمال و هیچ مگوی که در طریق محبت چرا نگنجد و چون
دیدگاه‌ها **