مردود خلق گشتم و گشتم از نشاط اصفهانی غزل 150

1 مردود خلق گشتم و گشتم پسند خویش رستم ز بند غیر و فتادم به بند خویش

2 تا چند درد زهر بکامم زجام غیر زین پس من و مذاق خوش از صاف قند خویش

3 ما را بتلخکامی خود ذوق دیگر است چندین مدار پاس لب نوشخند خویش

4 توفان ز دیده آرم و بندم لب از سخن تنگ آمدم ز دعوت نا سودمند خویش

5 در باغ جعد سنبل و در بزم زلف یار هرجا بصورتی دگر آرد کمند خویش

6 آخر عنان عشق سپردم بدست عقل این عرصه ای نبود که تازم سمند خویش

7 خامی ز سر بنه که بخاک اوفتی نشاط ای میوه خام باش بشاخ بلند خویش