هرگز دل من زبخت از حکیم نزاری قهستانی رباعی 114

1 هرگز مه آزمای دگر آزموده را زیرا محل بوده نباشد نبوده را

2 گر جاهلی ستایش جاهل کند ولی نتوان ستود پیش خرد ناستوده را

1 مرا دلی ست ز تیمار بی دلی در وا معلق است به مویی چو ذره ای ز هوا

2 چو ذره مضطربم در هوای خورشیدی که زیر سایة زلفش خرد کند مأوا

1 وقت خواب است بینداز بتا جامه ی خواب ساقیا بیش مده می که خرابیم و به تاب

2 هرچه سر برکند از جیب قصب ماه زمین از رخ ماه قدح باید برداشت نقاب