من بحسنت ز ازل واله و شیدا از اسیری لاهیجی غزل 340

1 من بحسنت ز ازل واله و شیدا بودم عاشق بی دل و دیوانه و رسوا بودم

2 قطره بودم چو شدم غرقه دریا(ی) قدم قطرگی رفت و دگر من همه دریا بودم

3 مست و قلاش ببوی تو بمیخانه مقیم تا که بودم بهوای تو ازین ها بودم

4 چون که برداشت ز رخ پرده جمال مطلق تا که دیدم ز همه قید معرا بودم

5 تا نماید بدلم عکس جمال ساقی چو می صاف ز غش پاک و مصفا بودم

6 چون ز خود فانی و باقی ببقای تو شدم در همه کون و مکان مطلق و بی جا بودم

7 تا شد آزاد ز قید تو اسیری جانم بخدا بین که چو عین همه اشیا بودم