از نه پدر و چهار از باباافضل کاشانی رباعی 118

1 دارم دلی مخاطره جوی بلا پرست سرگشته رایِ گم شده عقلِ هوا پرست

2 با درد و غم به طبع، چو یاری وفا نمای با جان خود به کینه، چو خصمی جفا پرست

1 با یاد جلال در بیابان رفتیم وز عالم تن به عالم جان رفتیم

2 عمری شب و روز در تفکر بودیم سرگشته برآمدیم و حیران رفتیم

1 از کبر مدار هیج در سر هوسی کز کبر به جایی نرسیده است کسی

2 چون زلف بتان شکستگی عادت کن تا دل ببری هزار، در هر نفسی