طفلی بودم غنوده از خلیل‌الله خلیلی رباعی 39

1 ای سرو روان که نخل امید منی وی مایهٔ جان که عمر جاوید منی

2 در شهر شما که آسمان پر ابر است مهتاب منی، فروغ خورشید منی

1 هرکس که به ازدواج پابند شود معروض به داغ و درد فرزند شود

2 دهقان زمانه بر کسی می خندد کز کشتن تخم مرگ خرسند شود

1 ما مرغ اسیر بی پر و بال توییم هر جا که روی چون سایه دنبال توییم

2 گر خسته شدی ز راه، دل مرکب توست حمال تو و ملک تو و مال توییم