خواهم که: بزیر قدمت زار از هلالی جغتایی غزل 241

1 در آفتاب رخش آب باده تاب انداخت چه آب بود که آتش در آفتاب انداخت؟

2 هنوز جلوه آن گنج حسن پنهان بود که عشق فتنه درین عالم خراب انداخت

1 تیر و کمان گرفته‌ای، سوی شکار می‌روی صید تواند عالمی، بهر چه کار می‌روی؟

2 جانب صیدگه شدی، همره خویش بر مرا بی‌سگ خویشتن مرو، چون به شکار می‌روی

1 هردم از چشم تو دل را نظری می‌باید صد نظر دید و هنوزش دگری می‌باید

2 آن قدر سرکشی و ناز، که باید، داری شیوه مهر و وفا هم قدری می‌باید