با زلف تو هر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 590

1 درد دل از حد گذشت و یار نداند دل همه غم گشت و غمگسار نداند

2 شد ز ضعیفی تنم چنان که گر او را گیری صد بار در کنار نداند

1 سحرگهان که گریبان آفتاب کشند حریفکان صبوحی شراب ناب کشند

2 برون در بنشانند عقل و ایمانرا چو در سراچۀ خلوت بلب شراب کشند

1 تا که برگرد سبزه لاله برست در گمان می فتد که چون رخ تست

2 نام روی تو می برد لاله زان دهان را بمشک و باده بشست