دوش خوردم از می وحدت از آشفتهٔ شیرازی غزل 988

1 دوش خوردم از می وحدت سحر پیمانه‌ای آشنا دیدم به خود زآن نشئهٔ هر بیگانه‌ای

2 ذکر تسبیح ملک در گوش من افسانه بود اندر آن مستی که بودم نعره مستانه‌ای

3 پای بر فرق سلاطین می‌نهادم از شعف تا به دریوزه گرفتم جامی از میخانه‌ای

4 این دبستان را ادیب آیا که باشد کز شرف حکمت آموزد به لقمان از جنون دیوانه‌ای

5 داشتم فرمان آزادی به کف از هردو کون در گدایی داشتم بس منصب شاهانه‌ای

6 عار بود از خلعت دیبای سلطانی مرا راست بودی بر تنم چون کسوت رندانه‌ای

7 شمع رخسار که یارب در تجلی بود دوش کآمدی از مهر و ماه انجمش پروانه‌ای

8 پرده‌دارم بود ماه و هندوی بامم زحل داشتم بالاتر از قصر زحل چون خانه‌ای

9 یک جهان جان بودم و یک عالم از روح روان زآن که بودم جان نثار شاهد جانانه‌ای

10 منت بی‌جا ز غواصان عمان کی برم من به خاک میکده تا جسته‌ام دردانه‌ای

11 این ثمرها از کجا آشفته چون نبود عمل من که جز حب علی در دل نکشتم دانه‌ای