1 من کیم گفتی که گویم خاک نعلین منی ماه من تا چند نسل باژگونه می‌زنی

2 گفته بودی دامنم روزی به دست افتد ترا وعده افتادگان در پای تا کی افکنی

3 دم به دم آهنگ رفتن می‌کنی از پیش من عمری ای اندک وفا چون عمر از آن در رفتنی

4 من سزایم گفته در کشتن تو ای رقیب راست می‌گویی تو دشمن خود نه‌ای ای کشتنی

5 از گلستان جمالت بر نگیرم چشم تو فی‌المثل گر چشم من چون چشم نرگس بر کنی

6 گرمی رنگین زند در شیشه با لعل تو دم هرچه آید زو فرو خور زان که خام است و دنی

7 بی‌تو چون بیند جهان چشم جهان بین کمال چون به چشم خویش می‌بیند که چشم روشنی