1 با خرد در حجره دل دوش صحبت داشتم شکوه ها میکردم از دوران این نیلی حصار

2 گه زحل و عقد او با هم سخن میراندیم گاه میکردیم سر نحس و سعدش آشکار

3 گفتم آخر چیست موجب کاین سپهر دون نواز با هنرمندان ندارد غیر خصمی هیچکار

4 داشت قصد آن که از پایم در آرد بیگناه گر نمیشد دستگیر من مسیح روزگار

5 عالم عادل علاءالدین که از انفاس او بر سپهر چارمین گردد مسیحا شرمسار

6 آنکه در قلب طبایع آن تصرف باشدش کآرد اندر طبع دی پیدا مزاج نو بهار

7 و آندگر فرزند وی مولی شهاب الدین که نیست در جهان امروز مثل او حکیمی هوشیار

8 آنکه لطف جانفزای او ز روی خاصیت نوشدارو سازد از آب بن دندان مار

9 جان من بخشیده احسان ایشان هر دو شد باد جان هر دو تا روز قیامت پایدار