قسم خوردم نگارینا از جهان ملک خاتون غزل 387

1 قسم خوردم نگارینا به رویت پس آنگه بر دو زلف و خال و مویت

2 به طاق ابروان و چشم مستت به زلف و عارض پر رنگ و بویت

3 به زلف سرکش عاشق‌فریبت به فرقت تا قدم زآن خلق و خویت

4 به آب لعل شیرین شکربار که از جان تشنه‌ام بر خاک کویت

5 تویی آب حیات از چشمه نوش چو اسکندر منم مایل به سویت

6 مزن زین بیش بر چوگان زلفت چون من افتاده‌ام در پا چو گویت

7 جهانبانا یقین دانی که عمریست که من جان می‌دهم در آرزویت